اینکه دوسش دارم چقدرش بابت اینه که کسی دیگه رو توی زندگیم نیاوردم؟
اگه با کسی دوست شده بودم یا پارتنر داشتم بازم اینقدر خاطرش واسم عزیز بود؟
شایدم جایگاهش تو قلبم بود و افراد دیگه فقط مثل عروسک خیمه شب بازی بودن واسه عیاشی و تفریح
این که در اوج خوشحالی یا وسط جمع یهو یادش میوفتم . لبخندم خشک میشه ، قفل و مچاله میشم تا کی قراره ادامه پیدا کنه؟
اون بزرگوار هر چی که نبود ،هر چند مدت که نبود ،بازم داغش سر دلم تازه س
بازم خوبه
حس نبودنش ، یاد و جای خالیش طی سالها ، مخدریه که نه میتونم ترکش کنم و نه حتی میخام
درباره این سایت